Palau, w drodze do raju….

Do  Koror w Mikronezji prowadzi nas daleka droga, przez kilka lotnisk, stref czasowych i państw, ale czym jest trud podroży w porównaniu z pięknem miejsca, które odwiedzimy, przeżyciami, których doświadczymy i marzeniami, które zrealizujemy. Podróż jest pięknem samym w sobie, nie tylko drogą do celu, ale niesamowitą przygodą, która może odmienić całe nasze życie….

Palau, jest Państwem wyspiarskim obejmującym ponad 250 wysp i wysepek, rozrzuconych po Oceanie Spokojnym. Przy wjeździe do Koror, sprawdzany jest nie tylko paszport, ale i bilet powrotny, który musimy okazać w formie papierowej. Nasz pobyt nie może przekroczyć trzydziestu dni, ponieważ na taki czas wystawiana jest bezpłatna wiza. Jeżeli ktoś chce zostać dłużej, wówczas musi się udać do urzędu emigracyjnego w celu przedłużenia pobytu. Może władze obawiają się, że na Palau spodoba nam do tego stopnia, że postanowimy zostać tu na zawsze;-)   Językiem urzędowym  jest angielski, także turyści nie powinni mieć problemów z komunikacją. Nadmienię jeszcze tylko, że każdy turysta powinien zostawić sobie 50 dolarów w gotówce, które uiści na lotnisku w drodze powrotnej. Jest to obowiązkowa opłata klimatyczna, o zgrozo dość wysoka. I najważniejsze ;)pogoda, musimy pamiętać, że Palau leży w strefie tropikalno – monsunowej gdzie największe opady występują od czerwca do października. W innych miesiącach może padać raz lub dwa razy dziennie. Nie należy się jednak obawiać deszczu, pojawia się  znienacka i tak samo szybko znika, pozostawia po sobie piękną tęcze i sprawia, że zieleń Palau ma niesamowicie intensywny kolor. To najważniejsze informacje w telegraficznym skrócie, a teraz zacznijmy od początku. Jak to się stało, że padło na Palau?

Wszytko zaczęło się w momencie kiedy obejrzeliśmy serie  filmów Darka Sepioło pt. “Magia Wielkiego Bękitu”. Później w naszych głowach pojawiło się marzenie, które trochę czekało na realizację, ale z marzeniami jest tak, że  kiedy zaczynasz o czymś  myśleć i przetwarzasz wciąż od nowa tą myśl w głowie, wówczas los zaczyna ci sprzyjać i robi wszystko, aby Twoje marzenie urzeczywistnić. Tak się stało w naszym przypadku, splot zdarzeń, ludzi, sytuacji sprawił, że 28 maja o 1:30 nad ranem wylądowaliśmy na Palau.

Lotnisko w Koror jest maleńkie, ląduje tu zaledwie kilka samolotów dziennie. Bezpośrednio z maszyny wchodzimy do korytarza z dużymi otworami, który bardziej przypomina betonową kładkę łączącą samolot z lotniskiem, a nie dobrze nam znany “rękaw” do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Przez duże otwory wpada ciężkie tropikalne powietrze, które sprawia, że zaczynamy się rozbierać z grubych swetrów i kurtek. Jest już prawie druga w nocy, a na zewnątrz temperatura przekracza 30C. Wchodzimy na lotnisko, na ścianie  tuż obok kontroli emigracyjnej wisi duży niebieski plakat , a na nim widnieje rekin i kluczowe zdanie – “Welcome to Palau, The Words First – Shark Sanctuary”. Oj tak jesteśmy w domu pomyślałam, moje oczy pomimo zmęczenia  zrobiły się ogromne jak 5 zł. Już niedługo po raz pierwszy w życiu zanurkujemy w Pacyfiku i spotkamy te niezwykłe stworzenia, a tymczasem  ustawiamy się w długiej kolejce do kontroli paszportowej i grzecznie czekamy na swoją kolej. Przechodzimy wszystkie możliwe bramki i sprawnie odbieramy bagaże. Po wyjściu z lotniska czeka na nas sympatyczny Pan z tabliczką Dive Away. Nie wiadomo skąd pojawia się kilku mężczyzn, którzy zajmują się naszymi bagażami i zwinnie pakują je do samochodu, a  my wsiadamy do niewielkiego busa, który zawiezie nas do hotelu. Powietrze jest przyjemnie ciepłe i pachnie tropikalnym lasem, to taka mieszanka roślin, oceanu i kwiatów. Każde miejsce ma swój niepowtarzalny zapach, ale Palau pachnie wyjątkowo…..

Z lotniska do hotelu jedziemy trzydzieści minut, bardzo powoli poruszamy się do przodu, część drogi jest w remoncie i jak się później okaże na Palau każdy ma czas i nigdzie się nie śpieszy. Tak więc i my zwalniamy i w ślimaczym tempie zmierzamy do celu. cdn.