Nepal – Katmandu Buddyjska Stupa Bodnath

Piętnaście minut drogi od  Paśupatinath znajduje się Buddyjska Stupa Bodnath. Uznawana za największą w Nepalu. Dla tybetańskich buddystów  to jedno z najświętszych i najważniejszych miejsc zaraz po Tybecie. Data powstania Stupy nie jest znana. Natomiast są znane legendy, które mówią jak świątynia powstała. Ponoć pewna stara kobieta wraz z czterema synami pochowała Buddę Kaśjapę na miejscu gdzie teraz stoi Stupa. Wybudowała ją sama wraz z synami za  zgodą panującego króla. Kosztowało ją to wiele wyrzeczeń i mnóstwo ciężkiej pracy. Kiedy zawistni ludzie zobaczyli jak duże są fundamenty. Udali się do króla i prosili, aby cofnął pozwolenie na budowę. Swą prośbę motywowali tym, że teraz król będzie musiał wznieść jeszcze większą budowlę, aby pokazać jaki jest potężny. On jednak odrzekł, że nie może złamać i cofnąć danego raz słowa. Dzięki takiej postawie króla stupa została dokończona. Legendy są częścią naszego życia. Dzięki nim świat wydaje się jeszcze ciekawszy.

Kiedy przekraczamy bramę i wchodzimy na teren świątyni od razu zauważamy białą kopułę i oczy, które przenikliwie obserwują wszystko. Po prawej i po lewej stronie stoją budynki gdzie na dole mieszczą się małe sklepiki oferujące najróżniejsze pamiątki. Dzięki nim jest tu bardzo kolorowo. Piękne tkaniny powiewająca na wietrze, zapach kadzideł unosi się w powietrzu, dłonie turystów poruszają modlitewne młynki i w skupieniu okrążają stupę. Nigdzie wcześniej nie widziałam świątyni o takim kształcie. Ponoć dzięki niemu gromadzi się w tym miejscu mnóstwo pozytywnej energii. Rzeczywiście jest tu bardzo przyjemnie i spokojnie pomimo  dużej ilości turystów, każdy znajdzie  swoją własną niezakłóconą przestrzeń. Co jakiś czas ten spokój zaburzają  gołębie, które energicznie podrywają się do lotu. Tak jak w Jaipurze również i tu można karmić je kukurydzą, którą sprzedają starsi ludzie tuż obok.

Mamy szczęście bo dzisiaj w świątyni mieszczącej się niedaleko stupy,  kapłan błogosławi wiernych i słucha ich próśb. Wszyscy stoją w kolejce i pojedynczo podchodzą do niego. My też czekamy na swoją kolej. Kapłan błogosławi nasze głowy i każe przejść dalej. Dostajemy do zjedzenia coś co przypomina w smaku marcepana i popijamy to jogurtem. Na końcu obdarowują nas  żółtymi sznurki, które zawiązujemy na nadgarstkach. To wszystko ma nas przybliżyć do spełnienia marzeń i dać ochronę na dalsze życie. Buddyści modlą się w skupieniu i my również dołączamy się do nich. Każdy o coś prosi i za coś dziękuje. Każdy w swoim języku modli się do Boga…..