Bali – Pura Luhur Uluwatu i Kecak Dance;-)

Wyobraźcie sobie piękny klif, którego zbocza łączą się z oceanem. Zachód słońca w tle,  złoty kolor, który rozświetla niebo, zarys świątyni  na szczycie klifu i taniec, który jest dopełnieniem  dzieła.

Jest takie miejsce na południu  Bali, które przyciąga turystów z całego świata.  Na szczycie urwiska stoi  Świątynia Pura Luhur Uluwatu. Jest to jedno z najważniejszych miejsc na wyspie. Świątynia poświęcona jest Bogowi morza. Chroni też Bali przed złymi duchami, które przybywają na wyspę od strony oceanu. Klif jest bardzo wysoki,  niezliczona ilość drzew porasta jego zbocza. W ich koronach żyją małpy, które chętnie odwiedzają świątynię i jej okolice. Wypatrują turystów ze smakołykami, to już taki małpi zwyczaj. Makaki są grube i leniwe dokarmiane przez turystów stały się dość wybredne pod względem jedzenia. Ku uciesze owadów wszędzie leżą sterty niedojedzonych bananów i innych owoców. Turyści zdecydowanie rozpieszczają te urocze stworzenia, zresztą sami przynieśliśmy im kilka owoców 😉

Idziemy z naszym kierowcą, zaproponował, że pójdzie z nami jeżeli chcemy. Uprzedził, abyśmy się nie martwili bo nie chce pieniędzy. Chce nam tylko towarzyszyć. Miły gest z jego strony pomyślałam.

– Proszę schowajcie okulary i aparaty zaproponował kierowca. Chyba, że macie niemarkowe to możecie w nich zostać.

– Dlaczego spytałam?

– Małpy wszystko kradną i uciekają na drzewa.

– Lubię swoje niemarkowe okulary. To lepiej je schowam 😉

Małpy siedziały dosłownie wszędzie. Jedna piła wodę z butelki, którą ukradła turyście. Inaczej, którą wyrzucił turysta bo małpa go napadła. I chcąc się ratować porzucił cenną wodę. Inna na drzewie gryzła pudełko po papierosach. Jeszcze inna bawiła się czymś co przypominało okulary. Podziękowałam w duch kierowcy, który nas ostrzegł.

Po przeciwnej stronie Klifu znajduje się amfiteatr gdzie każdego dnia odbywa się  Kecak dance. Jest to niezwykły taniec wykonywany przez  mężczyzn (aktorów), którzy wprowadzają się w trans powtarzając słowo kecak kecak kecak. Występują boso i w chustach zawiązanych na biodrach. Za lewe ucho wkładają kwiat. Osobiście uwielbiam teatr zwłaszcza ten na wolnym powietrzu. Wydaje mi się wówczas, że słowa mają większą moc i lecą prosto do nieba. Kocham tą pozytywną energię, którą wytwarza tłum. Lubię obserwować ludzi ich twarze, reakcje.  Jak się śmieją, albo zastygają w zadumie. Tym bardziej jest to niezwykłe, że na widowni siedzą  ludzie z całego świata. Różnimy się od siebie, a jednak jesteśmy tacy sami. Na chwilę zapominamy o konfliktach zbrojnych, które mają miejsce na świecie, o niesprawiedliwości o całym złu, które człowiek czyni. Przyszliśmy tu w jednym celu zwabieni jak muchy opowieściami o spektaklu, którego tłem jest zachód słońca. I jak zahipnotyzowani patrzymy na aktorów, którzy powtarzają słowo kecak, kecak, kecak…

Spektakl rozpoczyna duchowny ubrany na biało. Ma chyba ze sto lat. Jego twarz pokrywa siateczka gęsto ułożonych zmarszczek. Ten bardzo leciwy Pan z kamienną twarzą,  zapala świece stojącą na środku sceny  i błogosławi każdego aktora. Jest to sygnał, że można zacząć „show”. Na scenie po kolei pojawiają się aktorzy ubrani w kolorowe maski oraz szaty. Tańczą i dłońmi wykonują określone gesty. Ich twarze pokrywa intensywny makijaż, który szczególnie podkreśla oczy. Ich wzrok jest nieprzenikniony. Opowiadają historię poprzez gesty Ramayana  króla Ramy, którego żona została porwana przez złego demona. Jest to współczesna historia Romea i Julii ze szczęśliwym zakończeniem….