Bali – Cmentarz i wioska Trunyan

Przed nami kolejny interesujący dzień na Bali Tym razem odwiedzimy wioskę Trunyan, którą zamieszkuje najstarszy lud na wyspie Bali Aga.

Wioska  położona jest nad jeziorem Batur. Dostęp do niej jest bardzo ograniczony dlatego najbezpieczniej jest odwiedzić to miejsce z przewodnikiem, który zna tutejsze zwyczaje oraz język. Mieszkańcy Trunyan żyją w izolacji od reszty społeczeństwa. Rodzi się tu dużo upośledzonych  dzieci ze związków kazirodczych. Poziom edukacji jest bardzo niski, a co za tym idzie również świadomość mieszkańców. Co jest takiego nietypowego w tej wiosce? Dlaczego tak chętnie jest odwiedzana przez turystów???

Na terenie wioski Trunyan znajdują się dwa cmentarze gdzie grzebani są ludzie. Jeden jest przeznaczony dla osób niepełnosprawnych, a drugi dla osób, które umarły jako single. Nie to jednak budzi największe kontrowersje i ciekawość turystów. W odizolowanym miejscu znajduje się trzeci cmentarz do którego można dopłynąć jedynie łodzią. Pochówek jest dość nietypowy i mogą go dostąpić tylko osoby zamężne oraz w pełni sprawne. Ciała zmarłych składane są na ziemi w bambusowych namiotach tuż przy świętym drzewie Taru Menyan zwanym również drzewem kadzidłowca . Pozostawione są do momentu całkowitego rozkładu, który nie wiedzieć czemu następuje bardzo szybko. Następnie czaszkę zmarłego odkłada się na betonową półkę, a resztę kości rozrzuca gdzie popadnie. Nasz przewodnik zadał nam dość dziwne pytanie.

-Chcecie zrobić sobie zdjęcie z czaszkami w ręku?

– A nie będzie to bezczeszczeniem zwłok?

– Nie, najważniejsza jest dusza, a jej tu nie ma. Kości nie są ważne

– Każdy sobie robi zdjęcie z czaszkami. Ostatnio Anglicy robili sobie grupowe.

My jednak podziękujemy za tą wątpliwą przyjemność. Wystarczy nam to co już zobaczyliśmy. I tak podejrzewam, że pani w klatce przyśni nam się w nocy.

Zaskakujące jest to, że podczas rozkładu zwłok w powietrzu nie wyczuwa się nieprzyjemnego zapachu, a to za sprawą  świętego drzewa Taru Menyan, które pochłania przykry fetor. Jest ogromne i majestatyczne. Zastanawiałam się ile to drzewo może mieć lat. Nikt jednak nie był wstanie mi na to pytanie odpowiedzieć. Turyści mogą w całej krasie oglądać zwłoki. Widok jest bardzo drastyczny!!! Do bambusowych klatek rodzina przyczepia zdjęcia zmarłych oraz przynosi pamiątki z którymi byli zżyci.

Za dodatkową opłatą możemy odwiedzić nietypowy cmentarz do którego wstęp maja tylko mężczyźni ludu Bali Aga. Kobiety żegnają swoich zmarłych mężów tylko i wyłącznie w wiosce. Jeżeli przekroczyłyby próg cmentarza wówczas ściągnęłyby nieszczęście na swoją rodzinę. Zadałam pytanie przewodnikowi czy taka przepowiednia się sprawdziła. W odpowiedzi uzyskałam informację, że jeszcze nie ponieważ żadna kobieta z ludu Bali Aga nie odważyła się wejść na teren cmentarza….

Turystów nie obowiązują powyższe zabobony. Jesteśmy bowiem obcy dla duchów zamieszkujących Indonezję;-)

Miałam obiekcję czy fotografować zwłoki…. Dla nas śmierć jest nadal czymś w rodzaju tabu. Nie chcemy na jej temat rozmawiać, a tym bardziej oglądać zwłok. Najczęściej izolujemy się od osób, które doświadczyły osobistej tragedii. Tłumacząc to tym, że chcemy dać jej czas na spokojne przeżycie żałoby. Tak naprawdę bardzo często nie wiemy jak się zachować. Czy zadzwonić? A jak zadzwonię to co powiem? Wydaje mi się, że nikt nie chce w takich chwilach być sam i należy dzwonić choćby dlatego, żeby taka osoba wiedziała, że ktoś po prostu jest……